Saturday, August 29, 2015

Why is the GOP listening to Netanyahu on Iran? They just hate Obama & anything he does


http://www.juancole.com/2015/08/listening-netanyahu-anything.html

Why is the GOP listening to Netanyahu on Iran? They just hate Obama & anything he does

Hamid Zangeneh | (Informed Comment) | – –
We have been bombarded with a great deal of punch and counterpunch with regard to the nuclear deal reached between Iran and 5+1 countries. It is somewhat difficult to separate facts from fictions, especially when it comes from fear-mongers/warmongers who oppose the deal. Here are some general clarifications.
First of all it is a narrow deal. It is only about nuclear proliferation and has nothing to do with the normalization of relations between Iran and the US. Therefore, while important, freedom of American citizens jailed in Iran for whatever reasons, legitimate or otherwise, was not a part of the negotiation and therefore is not included in the deal. It is one of those diplomatic undertaking that no one can claim credit for pursuing it and when it is done and achieved people usually dismiss it as a part of the job. Nonetheless, from what we can understand both FM Zarif and Secretary Kerry have been doggedly poking relevant respective authorities to get them released and take the subject off the table so they can have a better environment for other important bilateral and multilateral affairs.
On another front, some people expect or expected that Iran would tuck tail and resign from politics and international activities to achieve this deal, which is, to say the least, foolish expectation. Iran’s involvement in financial, moral, spiritual, and material connection with Hezbollah of Lebanon, Hamas of Gaza, Houthis of Yemen, Al-Wefaq National Islamic Society of Bahrain, and Bashar Al-Assad of Syria were not on the table either. It is important to understand that Iran, just like any other country, was and will remain a player in the region irrespective of the deal and its fate in the US congress. Iran will, as any reasonable intelligent individual would expect, pursue its national interests, which may or may not please Saudi Arabia, Turkey, and/or Israel. These pursuits might include support for some groups or individuals similar to what Saudis, Turks, or Israelis are doing ̶ not to mention what Britain, France, Russia, China, and the US are doing throughout the world.
Even though Israel’s PM Netanyahu has been pretending to be the omniscient foreteller of the world above and beyond everyone else in the last couple of decades, he has been wrong and misleading at every important juncture. He was wrong on Iraq when he said removing Saddam would bring peace and tranquility to the region, he has been wrong on Iran then and now by repeatedly saying Iran is 2-3 months away from testing a nuclear device. Something that we know now has been baseless, to say the least.
Republicans in their unbelievable personal hatred of President Obama have gone beyond party politics and have united with right wing Jewish-American groups such as AIPAC and have been promoting and elevating PM Netanyahu to be their supreme leader and superior to our own President in determining what is good for the US national interests. It seems like Republicans have abrogated their oath of office and have ceded their constitutional responsibilities to the Israeli PM.
It is understandable for PM Netanyahu to ignore his detractors but it is unimaginable that Republicans ignore, to the detriment of US national security interests, all the independent security, military, diplomatic, and scientific experts who support the deal, This exclusions is not confined to the Americans. The substantial number of Israeli intelligence and security personnel who do not fall in line with Netanyahu’s ideology are also ignored and excluded.
Finally, the media as a whole are beating the drums of war as if they have not learned from their past experiences, when they were railroaded into cheerleading American wars in Iraq and Afghanistan. Today, again and in a similar fashion and ferocity, they are demonizing Iran, which is a prelude to a war. They are repeating and rehashing old allegations against Iran from two and three decades ago, which are no more relevant to today’s US-Iranian relationship than are the past dastardly deeds committed by the US with regard to the Iranian people (e.g. the 1953 CIA coup).
So, what are the reasons for all this ferocious oppositions from PM Netanyahu, King Salman of Saudi Arabia, and Republicans all about? Israel and Saudi Arabia are doing what they are lecturing Iran not to do. They are playing power politics. They are happy and content with the status quo. They are afraid of a strong and assertive Iran in that neighborhood. They do not want a change in the balance of power. Therefore, rather than trying to accommodate the situation, they are trying to sabotage a positive change for Iran and the US with potentially positive externality for the region and the rest of the world. They believe there is no positive-sum game and still living in old mercantilist zero-sum game time warp.
Republicans on the other hand, are playing politics with the American national interests, which is unfortunate. The GOP lawmakers are abdicating in an unprecedented way their own responsibility to represent the American public in favor of following the lead of a foreign power. It is unprecedented in the history of the US. This will come back to haunt them in the future. I hope they are not successful in damaging American standing and prestige in the world beyond repair. Time will tell.
Hamid Zangeneh is Professor of Economics at Widener University and an Iran Specialist.

Friday, August 28, 2015

اولويت‌هاي دولت براي توسعه اقتصادي

http://etemadnewspaper.ir/Default.aspx?NPN_Id=219&pageno=8

اولويت‌هاي دولت براي توسعه اقتصادي
دكتر حميد زنگنه ٭
در آينده نزديك قريب‌الوقوع اقتصاد ايران از دو جهت مورد هجوم قرار خواهد گرفت. يكي سيل متقاضيان كوچك و بزرگ خارجي براي تجارت با ايران، ديگري دستيابي به ارزهاي بلوكه شده توسط دولت كه ممكن است تبديل به ريال و وارد بازار شوند. هردوي اينها ممكن است به رونق اقتصادي تبديل شوند. در اينجا بايد سوال كرد كه اين رونق اقتصادي جرقه‌اي در ماهيتابه خواهد بود يا به توسعه پايدار منتهي خواهد شد. اين تصميمي است كه دست‌اندركاران بايد اتخاذ كنند.
باعث بسي خوشوقتي است كه اين‌بار دولت نمي‌خواهد سياست‌هاي پوپوليستي دوره‌هاي قبل را تكرار و نقدينگي لگام‌گسيخته به بازار تزريق كند و در نتيجه تمام بافته‌هاي خود را در ظرف دو سال گذشته در تقابل با تورم كه به هزينه بسيار گزاف مردمي به دست آمده پنبه كند.
مهم اين است كه در اين روند:
١- از گسترش بيش از اين دولت جدا خودداري و جلوگيري شود. نكته‌اي كه قابل توجه مبرم است اين است كه مردم را درسمتي كه ملتزم توسعه اقتصادي مملكت است راهنمايي، همراهي و كمك كنند.
٢- از صرف منابع براي گشايش مصرفي كه مردم در انتظار آن بوده‌اند خودداري شود. مي‌دانم كه مردم در عذاب تحريم‌ها بوده‌اند ولي دليل نمي‌شود كه اين جرعه را نيز مصرف كنيم و دوباره در كوتاه‌مدت به همين نقطه برگرديم و دست خالي و خجلت‌زده جلوي مردم ظاهر شويم همان طوري كه در يونان و مصر مي‌بينيم.
در اين مقطع، خانم‌ها و آقاياني كه در صدر رهبري كشورند بايد قبل از هر انگيزه انساني ديگر به مسائل كشور برسند و براي اين كار بايد اول و قبل از هر چيز چگونگي ساختار ايران در آينده يعني پنج تا ١٠ سال و حتي بعدتر را ترسيم و برمبناي آن استراتژي‌ها و تاكتيك‌هاي اقتصادي خود را بنا سازند.
سرمايه‌گذاري‌هاي كارآفرين
داستان بيكاري جوانان بر همه روشن و آشكار است و اين دردي است كه بليه‌هاي اجتماعي، سياسي و اقتصادي گوناگوني همراه دارد كه كم و بيش مي‌بينيم. بنابراين مهم اين است كه براي جوانان بيكار فرصت ايجاد شود. منظور من ايجاد شغل نيست بلكه ايجاد فرصت اشتغال است. اگر جوان‌ها بدانند كه ساختار سال ١٣٩٩ يا ١٤٠٤ چگونه خواهد بود خود را براي آن آماده مي‌كنند. دانشگاه‌ها آنها را تعليم و تربيت مي‌كنند و منافع سرمايه‌گذاران خرد و كلان در اين خواهد بود كه در آن جهت سرمايه‌گذاري و ايجاد اشتغال كنند. بنابراين همه عوامل قوا در جهت يك هدف حركت مي‌كنند و تفريط منابع به حداقل خواهد رسيد. حال بايد ديد كه ايران چه احتياج دارد و چگونه بايد اين احتياجات را تامين كند.
سياستگذاران كلان آن ساختار موعود ايران را بايد براي مردم ترسيم و تبليغ كنند تا آنها بتوانند خود را در آن تصوير بگنجانند. احتمالا اين جست‌وجو براي پيدا كردن بخش‌هاي مورد احتياج براي سرمايه‌گذاري نبايد بسيار سخت و وقت‌گير باشد. حتي با يك نگاه سرسري به ليست واردات مي‌توان اين احتياجات و تقدم آنها را ديد. حال بايد ديد كه توليد كدامين از اين واردات به صرفه و در توان ايران هستند كه در داخل توليد كند و كدامين را مي‌توان متسلط شد كه بتوانيم سالانه ده‌ها ميليارد دلار ارز لازم براي واردات ايران تامين كنيم (در اينجا من از بحث برتري مطلق و نسبي اسميت و ريكاردو به علل مختلف خودداري مي‌كنم).
همان طوري كه در بالا ذكر شد دولت فقط بايد فرصت ايجاد كند كه كارآفرينان و سرمايه‌گذاران به توسعه و پويايي اقتصاد كمك كنند. ولي در بعضي از بخش‌ها ورود سرمايه‌گذاري دولت را مي‌توان لازم دانست و توجيه كرد زيرا نه‌تنها آنها به خودي خود براي توسعه اقتصادي مهمند، آنها براي رفاه مردم و در توسعه و پشتواني ساير بخش‌ها نيز سهم بسزايي دارند زيرا اكسترناليتي مثبت (اثر مفيد به بخش‌هاي ديگر) دارند.
توسعه پايدار
نخستين و مهم‌ترين موضوع توسعه پايدار كه مستلزم ايجاد يك پروسه توليدي خرد و كلان است كه بتواند تامين رفاه براي مردم در زمان حال و نسل‌هاي آينده را در برداشته باشد بدون اينكه تماميت و يكپارچگي اكوسيستم را تغيير دهد. اين بدين معني است كه استفاده از منابع طبيعي به طرزي باشد كه به كل طبيعت لطمه زده نشود. اين اصل، نسل فعلي را مستلزم حفظ، دوباره‌سازي و بهينه‌سازي منابع مورد استفاده خود براي آيندگان مي‌كند. شوربختانه در قرن گذشته اكثر قريب به اتفاق كشورها اصول توسعه پايدار را به نفع توليد بيشتر بي‌توجه به آينده دنبال كردند. در زمان حال كه نتاج سوء بي‌مبالاتي‌هاي خود را برسلامت مردم و اقتصاد متوجه شده‌اند بالاجبار بايد راه خود را عوض كنند و اين تغيير مسيرها هزينه‌هاي هنگفتي دربردارند. اين روند را در ايران نيز ديده‌ايم و مي‌بينيم. مردم براي فرار از دود گازوييل بايد دهان و بيني خود را بپوشانند. ديديم كه چند هفته قبل از مسابقات المپيك در پكن براي حفظ پرستيژ چين كارخانه‌ها را تعطيل كردند كه هوا مناسب استنشاق بشود. فكر نمي‌كنم كه ماهي‌هاي بسياري از رودخانه‌ها قابل خوردن باشند و آب‌هاي رودخانه‌ها قابل نوشيدن يا حتي براي شنا كردن سالم باشند. همه زنگ خطرها به صدا درآمده و وظيفه همگي است كه قبل از اينكه بيش از حد دير شده باشد راه‌هاي جديد و بهتري را درنورديد.
توسعه پايدار: كشاورزي
توسعه پايدار در كشاورزي التزاما جلوگيري از اثرات نادرست آن بر آب، خاك و گوناگوني طبيعت (بيو دايورسيتي) است تا بتوان كليه منابع طبيعي آن طور كه هست يا حتي بهتر از آنچه كه هست براي آيندگان باقي بماند.
در اينجا من نمي‌خواهم كه بحث انتخاب ميان صنعت و كشاورزي را مجددا احيا كنم چون به عقيده من انتخابي كاذب است. انتخاب اين يا آن منتهي به اقتصادي ناموزون و نامتناسب مي‌شود كه مورد قبول نيست.
بايد زمينه تحول كشاورزي ايران را از نظر كميت، كيفيت و تنوع را در زمان حاضر كه مفري براي دولت از نظر مالي ايجاد شده فراهم كرد كه در پنج تا ١٠ سال آينده به بخشي پويا و متراكمي كه قوه كشش آن با افزايش تقاضا همراهي داشته باشد، مبدل شود. بايد توجه داشت اگر اين فرصت را از دست بدهيم، در آينده نزديك با افزايش جمعيت و افزايش تقاضا براي مواد غذايي در ايران و جهان قيمت مواد كشاورزي (خوراكي) از قيمت مواد صنعتي (مانند نفت و پتروشيمي كه در حال حاضر ناجي ايران هستند) پيشي خواهد گرفت و بيشتر و بيشتر درآمد معدني مملكت بايد صرف خريد اين نوع كالاها شود. بدين معني كه اگر فرض كنيم امروز يك بشكه نفت بتواند ١٠٠ كيلوگرم گندم تهيه كند، در آينده نه چندان دوري فقط ٥٠ كيلو گرم گندم خواهد خريد. در نتيجه حتي اگر جمعيت در همين سطح بماند، صادرات نفت بايد دو برابر شود تا مقدار گندم امروز خريداري شود. بايد توجه كرد كه حتي اگر ايران قدرت توليد بيشتر نفت باشد، صادر كردن آن فقط در اختيار و تصميم ايرانيان نيست. بازار نفت ممكن است در آينده‌ نه‌چندان دوري كه بعيد و دور از ذهن هم نيست نخواهد يا نتواند صادرات ايران را با قيمت‌هاي مناسب بپذيرد. رقيبان ايران هم به‌احتما ل بسيار قوي اجازه نخواهند داد كه ايران هر چه خواست توليد و صادر كند. اگر به كشورهاي پيشرفته نظري بيندازيم اكثريت آنها بين صنعت و كشاورزي يكي را به قيمت ديگري انتخاب نكرده‌اند. در امريكا، فرانسه و حتي ژاپن كشاورزي نه‌تنها مهم است بلكه بودجه نسبتا كلاني را به خود اختصاص مي‌دهد. بنابراين كم و بيش به گفته‌اي كه مي‌گويد كشوري كه نتواند براي مردم خود «نان» تهيه كند در درازمدت محكوم به زوال است توجه لازم را دارند. ايران بايد به طرز فكر سال‌هاي ابتدايي بعد از انقلاب كه به كشاورزي اهميت بارزي همانند توسعه صنعتي نشان مي‌داد بازگردد. حال بايد ديد كه ايران قدرت توليد كافي محصولات براي اين جمعيت در حال رشد را دارد يا نه؟ كسري و كاستي كشاورزي ايران در كجاست و آيا مي‌توان علاج كرد و اگر مي‌شود چگونه بايد انجام شود. بايد موانع فكري، رواني و عقيدتي را از ميان برد تا كشاورزي عزت و اولويت لازم را در ميان مردم، سرمايه‌گذاران و دست‌اندركاران بيابد. بايد در ديدهاي عقيدتي كه ايران به خاطر موقعيت اقليمي قدرت رقابت با ديگر كشورها كه در مواضع بهتري هستند را ندارد تجديدنظر كرد و با عزم جزم نيرو و حياتي جديد به طرز فكر متداول داد و با آينده‌نگري حقيقت‌بينانه اولويت‌هاي كشاورزي را در پيش گذاشت. تا وقت است كارشناسان را به تجزيه و تحليل سيستم كشاورزي ايران (خرد و كلان به خصوص سيستم قيمت‌گذاري‌ها كه ممكن است درد اصلي باشند) و توانايي‌هاي ايران و هزينه‌هاي مربوطه تشويق كرد. منظور فقط پول پاشيدن و بذل بخشش در اين بحث نيست. منظور تجزيه تحليل سيستم و فهم عقايد سنتي و به‌روز رساندن آنها براي جامعه و دست‌اندركاران است.
توسعه پايدار: آبياري
اگر قرن گذشته و حال جنگ‌ها براي به دست آوردن انرژي ارزان مي‌بوده شايد اغراق‌آميز نباشد كه مي‌گويند جنگ جهاني سوم مسلما براي تسلط به منابع آبي خواهد بود چون مساله فقط بهتر زندگي كردن نيست بلكه زنده ماندن است و آب مركز ثقل اين تخاصم‌ها خواهد بود.
ايران كشوري كم و بيش كويري و خشك است ولي در قياس با كشورهاي ديگر كم و بيش آب كافي دارد كه اگر اسراف و تفريط نشود مي‌تواند براي زندگي معمولي مردم كافي باشد. مصرف متوسط آب در ايران حدود ٢٠ درصد بيش از متوسط جهان است. در اين سال‌ها كه بارندگي كمتر از گذشته شده است ميزان مصرف آب براي كشاورزي و در نتيجه فشار و رقابت براي آب بين بخش‌هاي مختلف بيشتر نيز خواهد شد.
در اين مقوله مردم هم احتياج به تعليم و تربيت فرهنگي دارند و هم به راهبرد صنعت آبياري. در هر دو مورد نظام مسووليت منحصر به فردي دارد زيرا منافع شخصي با منافع ملي ممكن است در تناقض باشند. تبليغات وسيع سراسري و منابع مالي مورد احتياج براي آموزش و گسترش آبياري تحت فشار و قطره‌اي (هايدرو پونيك يا ايرو پونيك و امثالهم) بيش از قدرت هر فردي در مملكت است و فقط دولت مي‌تواند عهده‌دار آن شود. اين روش‌هاي مدرن مي‌تواند مصرف آب براي آبياري كشاورزي را كه حدود ٩٢ درصد مصرف آب كشور است ٧٠ درصد تا ٨٠ درصد كاهش دهد. سرمايه‌گذاري براي افزايش راندمان آبياري در كشاورزي ضروري و فوتي است چون بي‌عملي امروز در آينده نزديكي مملكت را مجبور به صرف بيشتر درآمد صادراتي براي واردات مواد كشاورزي (خوراكي) خواهد كرد.
توسعه پايدار: بهسازي محيط زيست
اين مبحث جامعه را مستلزم مي‌كند كه خواست‌هاي مردم را به انواعي تامين كند كه بقاي انسان در روي زمين را تضمين كند. اين لزوما شامل سيستم آبياري هوشمندانه، استفاده از انرژي آفتابي و بادي و شبيه آنكه لطمه كمتري به محيط مي‌رسانند، مديريت جنگل‌ها به طوري كه آينده آنها تضمين باشد و غيره. بهسازي محيط زيست نه تنها ايجاد كار فوري مي‌كند و آينده بشر را نيز تامين مي‌سازد، از نظر مالي مردم و دولت را ياري مي‌بخشد. براي همه بايد روشن شده باشد كه سرطان‌ها و آسم و ساير امراض ريوي مستقيما با آلودگي‌هاي محيط زيست و غذاها مربوط است. بنابراين دولت با هزينه كردن در اين راه صرفه‌جويي‌هاي درازمدتي از كم شدن هزينه‌هاي بيماري و غيره خواهد داشت. علي‌ايحال باعث خوشوقتي است كه آقاي رييس‌جمهور شخصا در مورد مصرف دارايي‌هاي بلكوكه شده نظارت مي‌كنند ولي بايد اين دارايي‌ها براي ساختن زيربناي اقتصادي به‌كار بروند و توليدات را به بخش خصوصي واگذارند.
٭استاد اقتصاد دانشگاه وايدنر، چستر، پنسيلوانيا،
ايالات متحده امريكا

Make the Deal: Do Not Wait for A Non-Existent Perfect Deal

 http://www.iranreview.org/content/Documents/Make-the-Deal-Do-Not-Wait-for-A-Non-existent-Perfect-Deal.htm

Make the Deal: Do Not Wait for A Non-Existent Perfect Deal

Thursday, November 20, 2014 Hamid Zangeneh
Professor of Economics, Widener University

We have a few days left to the final day (Nov. 24 target date) of this round of negotiations between Iran and 5+1 countries. There are some contradictory messages from both sides, some of which are unsettling. It seems that both sides are trying to get the last ounces of advantage from the other side, which is unfortunate. Both sides have been treating these negotiations as if they were zero-sum games, they are not. 
I believe both sides must agree on a good deal, which cannot be perfect under any circumstance, short of war, for either Iran or 5+1. One thing that Iranians need to learn from all these years of economic and political hardship is that being in the right does not mean sacrificing everything. 
What should a good deal look like?
Iran, it must receive explicit recognition of its rights to have a viable nuclear program similar to what Germany, Japan, and many other countries have. That is, the country must be able to choose what industries to have and where to invest or, as it is argued by its opponents, waste its resources. Their nuclear program should be a nucleus for development of an industrial base for Iran, in Iran and, with Iranian personnel. The agreement must not include exports of its enriched materials to Russia for either safe keeping or for their transformation into fuel rods. This industry must not make Iran a supplier of raw material to Russia or any other country to produce high end valuable energy materials that Iran would have to buy back. 
Even though I am a “free trader” and do not believe in self- sufficiency and isolation, Iran must be self-sufficient and self-reliant in this particular case. This is especially necessary in this case because Russia has been proven to be unreliable and highly malleable in favor of 5+1 and against Iran in many instances. This current case and the Bushehr project are the best examples of Russian unreliability and untrustworthiness. Bushehr project’s completion date has been postponed and cost overruns have been beyond acceptable standards. In the current case, Russia, looking for its own national self-interest, has been selling Iran to best bidder many times, which is an acceptable norm of conduct for Russia but it is not someone that you put your future in its hands. 
On the other side, the world needs to have reasonably robust assurances that Iran is not interested and will not resort to making nuclear bombs. This means that Iran must give the world intrusive access to its nuclear programs as much as every other country with a nuclear program.
Of course, a “complete and immediate” removal of sanctions and acceptance of Iran in the World Trade Organization must be a given in this process. A piecemeal process can fall apart for many unforeseen reasons; none of them should be attractive and enticing in a good faith permanent agreement. 
I believe a stable Iran is much more to the US and Europe’s national interest than an Iran in political disarray, which would emerge if we do not accept a good deal; a good deal that Rouhani could sell to the “right-wing” of the Islamic Republic of Iran who is anxiously waiting and praying for a failure of negotiations. 
An Iran in political turmoil would be an extremist and uncooperative regime, which would not serve our national self-interest. On the other hand a self-assured Iran could take bold actions that would help the region’s political stability and progress. Both sides must agree on a good deal rather than trying to force a humiliating perfect deal that does not exist and cannot be achieved. 

بودجه زالوئی بلای اقتصاد ایران؛ ۹ بایدِ دولت برای بهبود وضع اقتصادی

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/667926

بودجه زالوئی بلای اقتصاد ایران؛ ۹ بایدِ دولت برای بهبود وضع اقتصادی

خبرگزاری تسنیم: استاد اقتصاد کلان و بانکداری دانشگاه وایدنر آمریکا با تاکید بر این که بودجه دولت ایران باید از بودجه زالوئی به بودجه ای که مولد تولید است دگرگون شود، ۹ باید برای بهبود وضعیت کنونی اقتصاد کشور برشمرد.

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، حمید زنگنه، استاد اقتصاد کلان و بانکداری دانشگاه وایدنر، در چستر پنسیلوانیا آمریکا و نگارنده کتابهای «سرمایه‌ داری مدرن و ایدئولوژی اسلامی» (به همراه سیروس بینا) و «اسلام، ایران و ثبات جهانی» است.
وی معتقد است، به طور کلی دولت نباید زیر بار فشار عمومی کمر خم کند و دوباره آنچه را در سال گذشته دست آورد داشته از دست بدهد. مهار تورم برای مردم تهیدست دهکهای پائین چیز باد آورده ای نیست و باید ادامه یابد و مانند سالهای گذشته باری به هر جهت نشود.
دیگر نظرات وی را در ادامه و در گفت‌وگو با تسنیم در ادامه می خوانید.
• افزایش مالیاتها در شرایط فعلی توصیه نمی‌شود
تسنیم: اینکه دولت در بودجه سال 94 خود علی رغم اینکه اوراق مشارکت آن در سال 93 هنوز فروش نرفته، بخشی از درآمد خود را بر اوراق مشارکت متکی کرده و از سویی با وجود مالیات گریزی و نیز بحران رکود حاکم بر اقتصاد آن، بخشی از درآمدش را بر افزایش مالیات  متکی کرده، نظر شما در این خصوص چیست؟
زنگنه: این جریان عادی است که دولت پیشنهاد می کند هزینه های خود را از چه محل هایی تامین بودجه می کند.  چه مقدار از فروش اوراق قرضه و نفت و چه مقدار از مالیاتها و غیره.
معمولا افزایش مالیاتها ممکن است رکود اقتصادی را تشدید کند و بنابراین در این زمان توصیه نمی شوند ولی ایران فعلا در موقعیتی است که باید میان بد و بدتر و بد ترین یکی را انتخاب کند. 
• بودجه دولت از بودجه زالوئی به بودجه ای که مولد تولید است باید دگرگون شود
تسنیم: دولتی که با مشکلاتی همچون رکود و تورم روبرو است، اقتصادش نفتی و دولتی است و قیمت نفت به شدت کاهش یافته، برای جلوگیری از کسری بودجه چه باید بکند؟
زنگنه: همان طوری که همگی می دانیم اقتصاد  ایران مانند تمام کشورهای تولید کننده نفت  در دنیا وابسته به اکتشاف، تولید، و فروش نفت خام است و دولت ایران را به دولت رانت خوار تبدیل کرده است.  متاسفانه این رانت خواری دولتی باعث ناهنجاریهای متعددی در کلیه امور اجتماعی و فرهنگی مملکت شده و به رانت خواری عمومی از طریق یارانه ها گسترش یافته است.
یکی از عواقب بد این رانت خواری دولت باعث جدائی دولت از ملت و عدم اعتقاد مردم به کارآئی و کارآمد دولت است.  بدین معنی که چون مردم هزینه دولت را از طریق مالیاتها نمی پردازند دقتی در نحوه مخارج دولت نیز ندارند.  بنابراین رفتار مردم در قبال دولت رفتار متعارفی که در دنیای غرب که مردم از طریق مالیا تها هزینه دولت را میپردازند نیست.  هر کس فکر میکند که، از هر طریقی،سالم و یا نا سالم، موئی از خرس کندن غنیمت است.
در غرب (حداقل در امریکا) اعتراف دولت به تهی بودن خزانه شرم نیست چون ، کم وبیش، مردم می دانند که درآمد و هزینه دولت و تقدمهای آنها، خوب یا بد، کدامند و جدلها بر روی تخصیص آنها است. در ایران مردم در جریان نیستند و در نتیجه مفهوم جیب خالی را نمی دانند.  فکر میکنند که این چشمه ایست خشک نشدنی.  به خصوص که به طور روزانه می شنوند که چمدانهای پر از دلار از این و آن مرز خارج شده اند و پرسش آنها این است که سهم من از نفت و بودجه کجاست؟  
یکی دیگر از عواقب این دولت گرایی ایران حجم دولت در اقتصاد مملکت است.  بودجه ایران نماینده یک بوروکراسی عظیمی است که بازدهی و کار امد آن ناچیز است.  به طوریکه تخمین زده شده است کارکنان دولت در روز حدود 30 دقیقه کار مفید انجام میدهند. اگر اینطور باشد و ما حساب کنیم که در روز باید 8 ساعت کار کنند در نتیجه 1/16 وقت آنها به کار مفید منتهی می شود و 15/16 وقت آنها به کار باطل. یعنی نبودن 15/16 کارکنان دولت در کارآمد دولت اثری ندارد.  فکر نمی کنم که در این دنیای وانفسا هیچکس پیشنهاد کند که دولت این همه از کارکنان خود را بازنشسته کند ولی در میان مدت باید اینکار را با محدود کردن شدید استخدام انجام داد.  بنابراین یکی از راههای پویا سازی اقتصاد ایران اختصاص قسمت مهمی از هزینه تامین  این بوروکراسی عظیم به ساختن زیر بنای اقتصاد که ممکن است ضریب تکاثر بالاتری داشته باشند است.  بطور کلی بودجه دولت از بودجه زالوئی به بودجه ای که مولد تولید است باید دگرگون شود.
• نحوه تعیین دهکها بین سه تا شش ماه
تسنیم: در خصوص پرداخت یارانه نقدی به نظر شما دولتی که در چنین شرایطی است چه باید بکند و چگونه دهکها را تعیین کند؟
زنگنه : این کار احتیاج به جمع آوری آمار و اطلاعات از کلیه کسانی که در این برنامه  هستند، دارد.  دولت باید برای اینکار از مردم بخواهد که آمار و اطلاعات لازم را ارائه دهند تا میزان احتیاج افراد را تخمین بزند.  احتمالا دولت در حال حاضر میزان زیادی از این اطلاعات را در دسترس دارد.  همه ماهه شرکتهای خصوصی و دولتی، نیروهای نظامی، و ادارات دولتی موظفند که فهرست حقوق بگیران خود را همراه با مالیات به وزارت دارائی بدهند.  در ضمن مشاغل خصوصی نیز موظفند که اظهار نامه مالیاتی تهیه و به وزارت دارائی تحویل دهند. بنابراین دولت می تواند از آنها بخواهد که این کارها را به طور الکترونیکی انجام دهند و ممکن است که هم اکنون نیز این کا متداول باشد که علاوه بر لیستهای کتبی به صورت الکترونیکی این وظیفه قانونی خود را انجام دهند.  از این راه دولت می تواند یک لیست جامع از اسامی و میزان درآمد افراد تهیه کند.  آنچه که در این لیستها نیست را از خود مردم باید تهیه کنند.  یعنی از مردم بخواهند که با مراجعه به مراکز دولتی اطلاعات لازم را بدهند و در غیر این صورت از دریافت یارانه محروم شوند.  به این ترتیب ظرف سه تا شش ماه دولت خواهد دانست که حداقل دهکهای بالا چه کسانی را شامل می شود و آنها را حذف کند.
تسنیم: آیا معیار گذاشتن برخورداری از خانه بالای 100 متر با حداقل یک اتومبیل ، معیار خوبی برای عدم برخورداری از یارانه است . آنهم در حالی که 63 درصد مردم ایران در خانه های زیر 100 متر زندگی می کنند؟
زنگنه: من فکر می کنم که راه حل پیشنهای بالا منصفانه تر باشد چون ممکن است که بازنشسته ای خانه داشته باشد ولی قدرت خرید ارزاق نداشته باشد.
تسنیم: تفاوتهای بین سبک زندگی در تهران و شهرستان را چگونه در این سنجش می توان ملحوظ داشت؟ توصیه کلی شما در شرایط اقتصادی فعلی به دولت چیست؟
زنگنه: یقینا زندگی در تهران گرانتر از شهرستانها است و مهم است که دولت جذابیت تهران را از طریق بالا بردن فرصتهای مناسب در شهرستانها کم کند.
*9 باید دولت
تسنیم: توصیه های شما به دولت برای بهبود وضع کنونی اقتصاد چیست؟
زنگنه: به طور کلی دولت باید: هر چند افزایش مالیات در زمان رکود اقتصادی توصیه نمی شود ولی به نظر من لطمه ای که سفته بازان به اقتصاد مملکت وارد می آورند می تواند افزایش مالیات آنها را حتی در این مقطع زمانی توجیه کند که با افزایش مالیاتهای مربوط و محدود جلوی سفته بازی را تا اندازه ای که ممکن است مسدود کند. با ارتشا و اختلاس برخورد شدید و قاطعانه نماید. دولت گرایی را به حداقل برساند. مسئله نا برابری درآمد را در دستور کار خود قرار دهد. شرکتهای دولتی و نیمه دولتی را به کارکنان آنها بطور مجانی واگذار نماید .  این عمل هم کارآئی آنها را می افزاید و هم به توزیع درآمد بهتر کمک می کند و هم از بار دولت می کاهد. با مردم صادق باشد و آنها را همراه خود کند. مردم را به پس انداز و تولید و نه اصراف و تفریط تشویق کند و خود الگوی جامعه شود. اجازه دهد بانکها نرخ بهره خود را بطور رقابتی تعیین کنند و آنها را اجبار کند که لیست وامهای کلان خود را اعلان کنند که مردم بدانند که کدام بانک ریسکی است. دست دولت را از قیمت گذاری کالا ها، چه کوچک و چه بزرگ، کوتاه کند و اجازه دهد بازار کار خود را بکند. به طور کلی دولت نباید زیر بار فشار عمومی کمر خم کند و دوباره آنچه را در سال گذشته دست آورد داشته از دست بدهد.  مهار تورم برای مردم تهیدست دهکهای پائین چیز باد آورده ای نبوده و نیست و باید ادامه یابد و مانند سالهای گذشته باری به هر جهت نشود.
گفت‌وگو از : مریم سلیمی

بروز انتظارات فزاینده در مردم،پاشنه آشیل توافق هسته‌ای

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/704324

بروز انتظارات فزاینده در مردم،پاشنه آشیل توافق هسته‌ای

خبرگزاری تسنیم: استاد اقتصاد دانشگاه وایدنر آمریکا با تاکید بر لزوم جلوگیری از بروز انتظارات فزاینده در مردم در پی انتشار بیانیه هسته ای گفت: حتی انعقاد توافق هسته ای به معنای پایان مشکلات سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی ایران در کوتاه مدت نیست.

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، حمید زنگنه، استاد اقتصاد کلان و بانکداری دانشگاه وایدنر، در چستر پنسیلوانیا آمریکا و نگارنده کتابهای «سرمایه داری مدرن و ایدئولوژی اسلامی» (به همراه سیروس بینا) و «اسلام، ایران و ثبات جهانی» است. وی تحلیل خود را از توافق ایران و 1+5 در اختیار تسنیم قرار داده که در ادامه می خوانید:
قبل از هر چیز باید اذعان کنم که من دهها سال است که همه جا در رادیو و تلویزیون و نوشته هایم مخالفتهای خود را با تحریمها گفته و نوشته ام.  همچنین در همه رسانه ها از صنعت هسته ای برای ایران به عنوان یک صنعت مادر منطبق با قوانین بین المللی پشتیبانی کرده ام.
شاید برای عده ای چنین متصور شود که توافق بین ایران و 1+5 در مورد برنامه هسته ای ایران پایان مشکلات سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی ایران در آتیه کوتاهی خواهد بود .  من فکر می کنم که اگر دست در اندر کاران مردم را متوجه این امر نکنند، این برداشت ممکن است که آشیل این توافق شود و به زودی مردم را از کل ناراضی و بازیچه مخالفان نماید.
اولین مطلبی که باید اذهان عمومی به آن مطلع شوند این است که محتوای این موافقت نامه هنوز منسجم نشده و در سه ماهی که برای انسجام آن باید کار کنند گروههای فشار می توانند از طرق مختلف آن را از داخل منفجر کنند و قدرتهای مهمی به ویژه در آمریکا تمام جهدشان بر این مبنا استوار شده است.
ایرانیانی که مخالفند حداقل دو دسته اند.  یک گروه این مسئله را یک  مسئله ایدلوژیک  و دراز مدت می دانند.  گروه دیگری که با این توافق مخالفند آنهایی هستند که از وجود تحریمها منتفع شده اند.
آمریکایی های مخالف نیز شبیه ایرانیهای مخالفند.  عده ای از مسیحیان آمریکا فکر می کنند که ظهور مجدد عیسی در اسرائیل وقتی به وقوع خواهد پیوست که دنیا در هرج و مرج باشد و اسرائیل مورد حمله از شرق قرار گیرد. مسأله اسرئیلیها منطق دیگری دارد و بطور کلی نمی خواهند توازن قوایی که در حال حاضر وجود دارد به نحوی تغییر کند . در نتیجه با پیش فرض اینکه ایران می تواند بمب اتمی بسازد و تعادل کنونی را به هم بریزد با هر نوع توافقی به غیر از توافقی شبیه لیبی که تمام سیستمهای خود را بسته بندی کرد و به امریکا فرستاد را قبول کنند.  گروه نیوکانها و جمهوریخواهان چتری برای تمام گروههایی هستند که خواهان جنگ هستند و لزوما با همدیگر در چرای آن نیز ممکن است توافق نداشته باشند.  مثلا ممکن است که گروهی هنوز در فکر براندازی باشند و یا ممکن است که فقط بخواهند که تعادل نظام را به هم بزنند و از آب گل آلود ماهی بگیرند و جنگ سرد را ادامه بدهند وغیره و غیره.
مهم این است که بدانیم که توافق هنوز به نقطه پایانی نرسیده و فعلا یک بیانیه مطبوعاتی نوشته شده است و راه طولانی در پیش دارد تا به صورت یک متن حقوقی تبدیل شود و اگر موفق باشد می تواند راه را برای ایران باز کند.  ولی باید توجه کرد که راه برای چه باز می شود.  این بحث احتمالا مهمترین بحثی است که باید در ایران مطرح و پخته شود.  احتمالا این بحث قبلا به انحاء مختلف انجام شده ولی باید مجددا به میان گذاشته شود تا جلوی حیف و میلهای معمول در ایران را گرفت.
نکاتی اصلی و حیاتی که باید به دولت متذکر شد به قرار زیر هستند:
1- ایران، بعد از امضای قرارداد، به مرور زمان وارد دنیای رقابتی اقتصاد بین المللی می شود.
2- در نتیجه می تواند به تکنولوژی طراز اول دسترسی یابد.
3- درآمد های خارجی که در کشورهای هند و چین و غیره و ذالک هستند سرمایه دست ایرانند و نباید هزینه کالا های مصرفی و امثال آن کرد.  این درآمد ها و درآمد های خارجی جدید ایران را نباید برای افزایش نقدینگی استفاده کرد و دستآوردهایی در 18 ماه گذشته که شامل کم کردن تورم بوده را از دست داد.
4- ایران ممکن است که بتواند وارد سازمان تجارت جهانی شود و موفقیت در این چهار چوب مستلزم آمادگی برای تولید کالاهای مرغوب با قیمت مناسب است. آیا ایران آماده روبرو شدن با رقبای سر سخت خارجی است؟
5- می دانید چه تولید کنید؟  کجا بفروشید؟  قدرت تولید کالاهایی که حداقل صد میلیارد دلار برای خرید واردات حاصل کند دارید؟ بازاریابی آنرا پیش بینی کرده اید؟
6- و بالاخره این صنعت مادر را چگونه بست می دهید که فرا گیر شود و به توسعه کل اقتصاد مملکت کمک کند؟ 
انتهای پیام/

آماده‌خوری سرمایه‌گذاران خارجی و عدم تمایل به ورود در زیربناهای اقتصاد ایران

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/786909

آماده‌خوری سرمایه‌گذاران خارجی و عدم تمایل به ورود در زیربناهای اقتصاد ایران

خبرگزاری تسنیم: استاد اقتصاد دانشگاه وایدنر آمریکا با تبیین ۱۱ عامل جذب سرمایه گذاری خارجی گفت: سرمایه گذاران خارجی در زیربناهای اقتصاد ایران سرمایه گذاری نخواهند کرد و بنابراین اصل کار و دوندگی به عهده خود دولت و ملت ایران خواهد بود.

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، حمید زنگنه، استاد اقتصاد کلان و بانکداری دانشگاه وایدنر، در چستر پنسیلوانیا آمریکا و نگارنده کتابهای «سرمایهداری مدرن و ایدئولوژی اسلامی» (به همراه سیروس بینا) و «اسلام، ایران و ثبات جهانی» است.
 وی با تشریح دلایل سرمایه گذاری مستقیم خارجی در ایران معتقد است، اینکه آیا سرمایه گذاران خارجی پس از تحریم به ایران خواهند آمد یا خیر، نباید برای توسعه اقتصادی ایران چندان مهم باشد.  آنها می توانند با خود تکنولوژی جدید و راه ورسم های پیشرفته بیاورند ولی اصل کار و دوندگی به عهده خود دولت و ملت ایران خواهد بود.  به قول داستان قدیمی دل به همت همسایه ها نباید سپرد و آستینها را باید بالا زد و داسها را تیز کرد که در عاقبت فقط خودتان می توانید خودتان را از این گرداب برهانید. 
این استاد اقتصاد دانشگاه وایدنر در گفت وگو با خبرنگار تسنیم،  به تشریح عوامل و موانع موثر در جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی و نیز علل کاهش این سرمایه گذاری در ایران و چشم انداز آن پس از رفع تحریمها پرداخته که مشروح آن را در ادامه می خوانید.
* 11 عامل تعیین کننده در انجام و میزان سرمایه گذاری خارجی
خبرگزاری تسنیم: عوامل موثر تعیین کننده در انجام و میزان سرمایه گذاری از نظر شما چه عواملی هستند.
زنگنه : توسعه اقتصادی احتیاج به انباشت سرمایه دارد و انباشت سرمایه مستلزم سرمایه گذاری است.  بنابراین سرمایه گذاری (افزایش در انباشت سرمایه خالص) از مهمترین زیربناهای هر اقتصادی در دنیا است.  بدون سرمایه گذاری خالص و مثبت (یعنی سرمایه گذاری بعد از احتساب استهلاک) و مستدام اقتصاد مملکت لزوما توسعه نخواهد یافت.  دلیل اهمیت سرمایه گذاری در هر نظامی نقش آن درافزایش تولید و مهمتر از آن، نقش آن در افزایش بازدهی اقتصاد مملکت است. بدین معنی که سرمایه گذاری خالص مثبت نه تنها ظرفیت تولید را افزایش می دهد بلکه می تواند به تولید بالقوه سرمایه گذاری های قدیمی نیز بیافزاید.  مهمتر از این سرمایه گذاری بستری برای پیشرفت تکنولوژیکی مملکت است.   
در هر کجای دنیا سرمایه گذاری مستلزم وجود شرایط تقریبا یکسانی است.  بطور کلی متغیرهای کلان که تعیین کننده هستند رشد اقتصادی در آینده (رشد درآمد خالص ملی در آینده)، نرخ سود، نرخ مالیاتها، نرخ بهره های بانکی، و برای خارجیها علاوه بر متغیرهای قبل، نرخ ارز، سهولت خروج سرمایه از مملکت، سهولت،  شفافیت، و صداقت در معاملات با دستگاهها و ارگانهای دولتی و غیر دولتی، امنیت حال و آینده سرمایه، آزادی بازرگانی خارج (آزادی واردات و صادرات) هستند.  
رشد اقتصادی در آینده احتمالا مهمتر از سایر متغییرها است زیرا نمایانگر محیط اقتصادی است که درآن قدرت فعالیت خواهند کرد. هر چه فرآیند بهتر و بزرگتر باشد سرمایه گذاران بیشتر تشویق خواهند شد و سرمایه گذاری افزایش می یابد.  همینطور برای  نرخ سود باز پس دهی.  هر چه نرخ سود افزایش یابد نرخ سرمایه گذاری را افزایش می دهد.  نرخ بهره بانکی و نرخ مالیاتها هزینه های سرمایه گذاری را نشان می دهند.  بنابراین هر چه نرخ بهره بانکی و نرخ مالیاتها افزایش یابند نرخ سرمایه گذاری کاهش می یابد.  
* فساد از سرمایه گذاری جلوگیری می کند
خبرگزاری تسنیم: موانع سرمایه گذاری از نظر شما چه عواملی هستند.
زنگنه: هر چند که می توان اذعان کرد که فساد در همه جای دنیا وجود دارد ولی این امر برای کشورهای در حال توسعه حیاتی تر است چون به کلیه سطوح مملکت از لحاظ سیاسی و اجتماعی و به خصوص از لحاظ اقتصادی صدمه می زند. فساد از سرمایه گذاری جلوگیری می کند و در نتیجه رشد مملکت را کند می کند.  فساد مانع از سرمایه گذاری سالم خارجی در نتیجه مانع از ورود تکنولژی پیشرفته خارجی  می شود.
یکی از مهمترین مشکلات در کشورهای در حال توسعه، بحث برخورد با معضل فساد در کشورها حمایت از خودیهای نظام است که در امریکا آن را «پاترونیج» می نامند.  دست اندر کاران برای بقاو پیشرفت خود برای خودیها پروژه ها و پستهایی که ممکن است لزوم اقتصادی نیز نداشته باشند ایجاد می کنند و به این طریق به آنها بهره می رسانند و یا به آنها قراردادهایی می دهند که قیمت آنها از قیمت بازار آزاد بیشتر است و در نتیجه "رانت" می گیرند. ساده ترین و فاسد ترین متد متداول کنترل قیمتها (رانت خواری) است که مستقیما سرمایه گذاری را سد می کند.   
فساد می تواند یک کار خلاف قانون و یا یک خطای اداری یک فرد در نظام باشد که اگر گسترده نباشد می توان آنرا از طریق قضائی محاکمه و به آسانی از بین برد.  بعضی اوقات یک قسمت از نظام بخاطر موقعیت خود در سیستم برای خود کسب فساد و رانت می کنند. در بعضی از کشورها فساد همگانی می شود و برای هر تبادلی شخص مجبور به پرداخت بهایی بیشتر است.  مثلا در بعضی جوامع حق حساب، حق الزحمه، شیرینی، انعام، و دست خوشی به کلیه قیمتها افزوده می شود که در بعضی از موارد وجوهی بسیارهنگفت هستند.
* در فضای نامطمئن اقتصادی سرمایه گذاری داخلی و خارجی صورت نمی گیرد
خبرگزاری تسنیم: به نظر شما عمده دلیل پایین بودن سرمایه گذاری خارجی در شرایط فعلی در ایران چیست؟
زنگنه: مطلبی که برای بسیاری نا مفهوم و یا حداقل ناروشن مانده این است که سرمایه گذاران در هر جای دنیا برای توسعه اقتصادی مملکت خود ویا دیگر ممالک فعالیتی نمی کنند. بدین معنی که آقای ایکس نمی گوید که بیائید به این منطقه که مردم بیکارند و نان شب ندارند برویم و آنها را از فقر نجات بدهیم.  در هیچ کجای دنیا این اتفاق نیافتاده و نخواهد افتاد.  سرمایه گذاران برای دست آوری به سود وانباشت سرمایه به این در و آن در می زنند و هر کجا که شانس به دست آوردن سود بیشتر باشد به آنجا خواهند رفت چه آنجا مملکت خودشان باشد و چه در ینگه دنیا باشد. اگر این مطلب را ملتفت بشویم در انتظار سرمایه گذار داخلی و یا خارجی که ناجی مملکت شود نخواهیم بود.  ولی این بدین معنی نیست که احتیاج به آنها نداریم.  آنها ناخواسته عامل توسعه مملکت می شوند. بنابراین بدون آنها توسعه اقتصادی به وقوع نخواهد پیوست.    
  • سرمایه گذاران خارجی پس از رفع تحریم در زیربنای اقتصادی سرمایه گذاری نخواهند کرد
  • گرایش سرمایه گذاران خارجی به صنعت نفت پس از رفع تحریم
خبرگزاری تسنیم: آیا پس از رفع تحریمها میزان سرمایه گذاری خارجی افزایش می یابد؟
زنگنه : تئوریهای سرمایه گذاری در خارج (اف دی آی) می گویند که شرکتها به طور کلی برای افزودن به ارزش خود فعالیت می کنند.  بنابراین تنها راهنمای آنها سودآوری است.  برای افزایش سود آوری یا باید هزینه ها را کاست (بنابراین به جا هایی رفت که هزینه تولید کم است) و یا باید به بازارهایی رفت که قیمت کالا های آنها بالا است.  در بیشتر اوقات برای شرکتهای چند ملیتی با صرفه تر است که کارخانه ای که وجود دارد را بخرند تا کارخانه جدیدی (گرین فیلد) احداث کنند در نتیجه ورود آنها تغییر چندانی در ایجاد کار و توسعه اقتصادی محیط نخواهد داشت.  
در واقع اگر روزی که امیدوارم آن روز در آینده نزدیک باشد و تحریمها برداشته شود و یا حداقل کمتر شوند و سرمایه گذاران خارجی به ایران بیایند، مطمئنا در زیر بنای اقتصادی مملکت سرمایه گذاری نخواهند کرد بنابراین واقعا به توسعه اقتصادی سالم و متوازن ایران کمکی نخواهند کرد.  آنها به جایی خواهند رفت که آماده برای بهره بری و بهره برداری مانند صنایع نفت آماده باشد و  به تار و پود اقتصاد چندان پیوسته نیست و فقط ذخایر ارزی دولت را افزایش می دهند.
* دل به همت همسایه ها نباید سپرد
بنابراین آیا سرمایه گذاران خارجی به ایران خواهند آمد نباید برای توسعه اقتصادی ایران چندان مهم باشد.  آنها می توانند با خود تکنولوژی جدید و راه ورسم های پیشرفته بیاورند ولی اصل کار و دوندگی به عهده خود دولت و ملت ایران خواهد بود.  بقول داستان قدیمی دل به همت همسایه ها نباید سپرد و آستینها را باید بالا زد و داسها را تیز کرد که در عاقبت فقط خودتان می توانید خودتان را از این گرداب برهانید. 
گفت وگو از: مریم سلیمی

دولت روحانی با ۱۰۰میلیارد دلار آزادشده چه بکند، چه نکند

دولت روحانی با ۱۰۰میلیارد دلار آزادشده چه بکند، چه نکند

خبرگزاری تسنیم: استاد اقتصاد کلان دانشگاه وایدنر آمریکا گفت: در اواخر زمستان ۲۰۱۵ حداقل ۱۰۰میلیارد دلار به ذخیره‌های ارزی کشور افزوده می‌شود. دولت روحانی با در دست داشتن این ذخایر چه‌کارهایی را باید در دستور کار بگنجاند و از چه‌کارهایی خودداری کند؟

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/804339

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، حمید زنگنه، استاد اقتصاد کلان و بانکداری دانشگاه وایدنر، در چستر پنسیلوانیا آمریکا و نگارنده کتاب‌های «سرمایه‌ داری مدرن و ایدئولوژی اسلامی» (به‌همراه سیروس بینا) و «اسلام، ایران و ثبات جهانی» است.
وی تأکید دارد که با آزاد شدن دارایی‌های بلوکه شده این بار مسئولان اقتصادی با چشم و گوش باز به آینده بنگرند و از بذل و بخشش، ریخت و پاش، و حیف و میلی که همه بدبینان معتقدند به وقوع خواهد پیوست با تمام قوا و همت خودداری کنند.
او معتقد است 6 ماه دیگر امید است که درها باز شوند و تجارت خارجی در سطح بالاتری به وقوع بپیوندد، ساختن و گسترش و یا حداقل تعمیر و لاروبی بنادر، تکمیل و تکثیر راههای سراسری، توسعه فرودگاه‌ها و... باید در دستور کار دولت قرار گیرد چراکه رفع این حوائج هم کارآفرین و هم درآمدساز است، و هم توسعه اقتصادی را موجب می‌شود زیرا هم به‌طور عمودی و هم به‌صورت افقی اقتصاد کلان ایران را به هم می‌بافد و توسعه می‌دهد. به‌علاوه این اقدامات در تسهیل رشد بیشتر و سریعتر در درازمدت سهم عمده‌ای خواهند داشت.
زنگنه به رقم منابع بلوکه شده، بایدها و نبایدهای دولت در ارتباط با این منابع در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی تسنیم اشاره کرده که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
 
  • نمی‌توان منابع بلوکه‌شده را جزئی از امکانات جدید مالی دولت قلمداد کرد
خبرگزاری تسنیم: اختلاف نظرهای بسیاری در مورد میزان دارایی‌های بلوکه‌شده ایران وجود دارد، به‌نظر شما این دارایی‌ها چقدر هستند؟
زنگنه: خوشحالی‌های موجه دولت و ملت ایران دلایل چندی دارند از جمله دسترسی به دارایی‌های مسدود شده، دسترسی به بازارهای ممنوع شده، و باز شدن درهای مملکت به‌روی خارجی‌ها برای معاملات تجاری و سرمایه گذاری‌های تولیدی. در این گذر نباید گشایش دست دولت در مدیریت اقتصاد مملکت در جهت رشد و توسعه متوازن را که تا کنون ناممکن بودند فراموش کرد. در این مسیر دولت می‌تواند سیاست‌های پولی و مالی و سرمایه گذاری‌های درازمدت را در صدر تقدم‌ها گذاشته و گشایشی در پیشبرد رشد و توسعه متوازن ایران بکند، به‌شرطی که همه امور بر وفق مراد حرکت کنند و مشکل مهمی به وجود نیاید، گشایش دست دولت احتمالاً مهمترین پس‌آمد رفع تحریم‌ها در 6 ــ 4 ماه آینده خواهد بود.
اما در مورد میزان دارایی‌های مسدود شده ایران باید بگویم، گزارش‌های مختلفی از منابع مختلف دیده می‌شود که این دارایی‌هارا بین 20 تا 180 میلیارد دلار تخمین می‌زنند، دلایل این تناقض‌ها زیادند.
ایران مقدار زیادی نفت صادر کرد و آمریکا مستقیماً و یا به‌طور غیرمستقیم اجازه نداد که پول این نفتها به ایران تحویل داده شوند. این پولها که حدود 100 میلیارد دلار هستند در بانک‌های کشورهای وارد کننده و یا حتی در شرکت‌های خریدار مانده‌اند که بعضی از موارد قیمت‌های آنها نیز مورد بحث هستند. بنابراین چه مقدار و با چه قیمتی و چه نرخ بهره‌ای این معاملات انجام شده باید بررسی و از طریق مذاکرات تعیین شوند. در بعضی از موارد چگونکی تسعیر این ارزها نیز نامعلوم است که باید مذاکره شوند.
به‌علاوه مقداری از دارایی‌های ایران مشمول این رفع تحریم‌ها نیست. مقداری از این تحریم‌ها (حدود 1.95 میلیارد دلار)، به‌خصوص در آمریکا، زیر چتر تحریم برای جلوگیری از پولشویی و تروریسم هستند که باید جداگانه حل و فصل شوند. بنابراین نمی‌توان این پولها را جزئی از امکانات جدید مالی دولت قلمداد کرد. بنابراین باید منتظر بود که ببینیم که لیست بانک‌ها، شرکت‌ها و اشخاص وابسته به سپاه و غیره را چگونه طبقه بندی می‌کنند و در نتیجه کدامین از آنها آزاد و کدامین از آنها کما فی السابق مسدود خواهند ماند.
مقدار زیادی از دارایی‌های ایران که بعد از انقلاب برای پرداخت بدهی‌های ایران به شرکت‌ها و اشخاص خارجی مسدود شده بودند مصرف شده‌اند ولی هنوز بعضی از محاسبات آنها را جزئی از دارایی‌های ایران قلمداد می‌کنند که باعث فزونی بی‌مورد رقم دارایی‌های ایران می‌شود.
 
  • روحانی تاریخ دوره احمدی‌نژاد را به یاد دارد، چون بارها او را برای هدردادن 720 میلیارد دلار نکوهش کرده
تسنیم: این دارایی‌ها کی آزاد می‌شوند؟
زنگنه: این طور که شواهد نشان می‌دهند، ایران در اواخر زمستان (اواخر سال 2015) از بعضی از محدودیت‌ها به‌طور نسبی آزاد می‌شود و حداقل یکصد میلیارد دلار به ذخیره‌های ارزی در دسترس مملکت افزوده می‌شود. مسئله مهم این است: دولت آقای روحانی با در دست داشتن این ذخایر چه‌کارهایی را باید در دستور کار خود بگنجاند و از چه‌کارهایی جداً و کلاً خودداری کند؟
همان‌طور که می‌دانیم آنها که تاریخ را نمی‌دانند آن را تکرار می‌کنند ولی من اطمینان دارم که آقای روحانی تاریخ اخیر ایران در دوران آقای احمدی نژاد را به‌خوبی یاد دارند چون تا کنون چندین بار به هدر دادن 720 میلیارد دلار در 8 سال دوران ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد اشاره و آن را بارها نکوهش کرده‌اند. 
 
  • دولت روحانی از سیاست‌های پوپولیستی پرهیز کند
  • 100 یا 150 میلیارد دلار می‌تواند جوابگوی حداکثر دو سال واردات ایران باشد
  • دولت با مردم به‌صراحت سخن گوید، به آنها ماهی‌گیری یاد دهد، به‌جای دادن ماهی
تسنیم: شما به نبایدها در خصوص این ذخایر که به‌زودی آزاد می‌شوند اشاره کردید، این نبایدها برای دولت روحانی چه هستند؟
زنگنه: قبل از هر چیزی و مهمتر از هر چیزی دولت باید از سیاست‌های پوپولیستی با تمام قوا پرهیز کند. من متوجه هستم که بسیاری از مردم چشم امید به این پولها دارند و امیدوارند که از این ممر چیزی عاید آنها بشود و حداقل کارگشای بسیار کوتاه‌مدت آنها شود و همان‌طور که در گذشته صدها میلیارد دلار به‌صورت‌های مختلف صرف یارانه‌ها و سایر هزینه‌های خرد و کلان بی‌جهت شد، امید دارند که این توافق برای آنها اعجاز کند. ولی انسان عاقل از گذشته باید عبرت بگیرد و تکرار مکررات نکند. 100 و یا حداکثر 150 میلیارد دلار می‌تواند جوابگوی حداکثر دو سال واردات ایران باشد ولی باید سؤال کرد: که اگر این مبالغ را هزینه شام شب کنیم فردا چه پیش خواهد آمد؟ مطمئن هستم  که اگر با صراحت و صداقت این مسئله را با مردم در میان بگذارند می‌توانند مردم را قانع کنند که این خواست خود را به آینده موکول کنند، یعنی به‌جای ماهی‌کباب دادن امشب به مردم برای آنها تور ماهی‌گیری ساخت و به آنها ماهی‌گیری یاد داد که خود برای خود در درازمدت کباب ماهی تهیه کنند.
زمانی که تحریم‌ها کاسته شد و درآمدهای ارزی در دسترس قرار گرفت ممکن است تمام بافته‌های دولت ظرف دو سال گذشته در تقابل با تورم را که به هزینه بسیار گزافی به دست آمده پنبه کند. دولت و بانک مرکزی باید به این امر توجه وافری داشته باشند و اجازه ندهند که نقدینگی مجدداً لگام گسیخته شود و تورم 40 ــ 30 درصدی تجربه و معمول شود. مردم کوچه و بازار از تورم بیشتر ضرر خواهند کرد تا سود از منفعت‌های کوتاه‌مدت.
 
ایران خود را آماده باز شدن درهای تجارت خارجی کند
دولت تعمیر و لاروبی بنادر را در دستور کار خود قرار دهد
راههای سراسری باید تکمیل و تکثیر شود
فرودگاه‌ها باید توسعه یابند
تسنیم: توصیه شما به دولت روحانی در خصوص این منابع چیست؟
برای جواب به این سؤال باید دید که ایران چگونه است و در 6 ماه آینده و یا 6 سال آینده در چه‌حالی خواهد بود. سرمایه گذاری در ایران در چهار سال گذشته حدود 50 درصد افت داشته است بدین معنی که زیربنای اقتصاد احتیاج به مرمت و توسعه و نوسازی دارد. بنابراین دولت باید درآمدهای حاصل از صادرات نفت و دستیابی به سرمایه‌های ایران در خارج را با توجه به احتیاجاتی که پیش‌بینی می‌توان کرد استفاده کند.
6 ماه دیگر امید است که درها باز شوند و تجارت خارجی در سطح بالاتری به وقوع بپیوندد. در نتیجه کشش بنادر ایران احتمالاً جوابگوی احتیاجات آن زمان نخواهد بود، بنابراین ساختن و گسترش و یا حداقل تعمیر و لاروبی بنادر باید در دستور قرار بگیرد. راههای سراسری جوابگوی افزایش ترافیک نخواهند بود و باید تکمیل و تکثیر شوند. راه‌آهن و مطمئناً فرودگاه‌ها به‌اندازه تقاضای مورد لزوم نیستند، به‌خصوص اگر بخواهیم هواپیماهای جدید برای مسافرت‌های طولانی با استانداردهای بین المللی که برای کشورهای اروپایی و آمریکا قابل قبول باشند خریداری کنیم. رفع این حوائج هم کارآفرین و هم درآمدساز است و هم توسعه اقتصادی را موجب می‌شود، زیرا هم به‌طور عمودی و هم به‌صورت افقی اقتصاد کلان ایران را به هم می‌بافد و توسعه می‌دهد. به‌علاوه این اقدامات در تسهیل رشد بیشتر و سریعتر در درازمدت سهم عمده‌ای خواهند داشت.
امیدوارم که مسئولان دست اندر کار این بار با چشم و گوش باز به آینده بنگرند و از بذل و بخشش، ریخت و پاش، و حیف و میلی که همه بدبینان معتقدند به‌وقوع خواهد پیوست با تمام قوا و همت خودداری کنند.

Why is no one asking? Did GOP & Israel Lobbies write Iran Letter for the good of America? 

http://www.juancole.com/2015/08/listening-netanyahu-anything.html

By Hamid angeneh | (Informed Comment)
People who worry about American national interests and security fall in one of the two categories: they either trust the President to advance national interests and security or not. The Republican authors and signatories of the letter to the Iranian leadership fall in the second category; they are the ones who do not trust the President and therefore they are driven to undermine him at every turn and on every policy issue, domestic or foreign. They do not believe in the legitimacy of his Presidency and therefore, they have and will attempt to malign, denigrate, disparage, and sabotage his undertakings to deny him a successful legacy. This is nothing new and it has manifested itself in many shapes and forms in the last 6 plus years. However, this brazen letter by the 47 Senators has sunk the Republicans to a new low, where they are threatening America’s political and economic leadership and interests in the world.
Those on the right with a visceral hatred of Iranians ignore US-Iran history and disregard admiration and good will of Iranians towards the United States. Most people only remember the recent tumultuous past in the US-Iran relations. However, in all of the polls taken by reputable Western surveyors, Iranians’ admirations of the United States rank higher than most countries in the world.
The Israeli opposition to the nuclear diplomacy is nothing other than an expression of their economic and political self-interest. It is this motive that stands above all other priorities for them even if it damages American national interests and engenders military confrontation between the US and Iran. It is in their hegemonic self-interest that requires failure of any deal that would entail a closer, and worse yet, a strategic relationship between the US and Iran. They have no intention of allowing a change in the balance of power in the Middle East and they would use any and all levers at their disposal to keep the current status quo as it is.
At this time, the Israeli self-interests and the needs of the American military-industrial establishment have coincided and, as a result, we see the invitation of the PM Netanyahu to a joint session of Congress followed by the letter signed by the Republican Senators to the leadership of Iran.
Not surprisingly, a similar situation has transpired in the Arab worlds who are afraid of close US-Iran strategic relations similar to the “imperial Iran” during the Shah’s reign, where he was assigned the role of the Persian Gulf “Gendarme.” It is this fear, a sense of self-doubt, as well as a historical sense inadequacy vis-à-vis Iran that are guiding Persian Gulf littoral Arab States to be a part of the Israeli circle-of- friends and under Israelis security umbrella than acquiescing to a friendly and perhaps strategic US-Iranian accord. Therefore, all of the countries in the neighborhood have, more or less, some vested interests in the demise and breakdown of negotiations.
What are the options? We could negotiate a good deal that would be helpful in promoting world peace. Or, we could leave the table. If we leave the table, Iran is free to pursue whatever is in its best interest, regardless of the world opinion. A situation similar to what happened in 2005 when president G. W. Bush pushed Europeans against reaching an accord with Iran and, as a result, Iranians expanded and upgraded their centrifuges from a mere 164 to over 22,000 today at a huge economic and political cost to themselves.
However, this time around, unlike what happened in 2005, most certainly the other powers will not follow American’s weakened leadership (thanks to the Israelis and Republicans) in imposing new and harsher sanctions, something that Israeli and American warmongers are demanding as their first option before sending sorties in the sky.
The current sanctions are becoming more pores by the day and will collapse on their own weight if the United States decided to walk away from the negotiating table. This will leave the other option, military strikes, which means, putting fire to the Persian Gulf and trillions of dollars to waste plus ungodly number of casualties to boot. One must remember that the cost the ongoing war with the militarily emasculated Iraq has so far been over $1 trillion and in excess of 40,000 and counting deaths and wounded.
In general the letter signed by the Republican Senators is, at least, dangerous, reckless, and disrespectful, not just to the American President, it is condescending to the Iranians and insulting to the Russian, Chinese, British, French, and German delegations, most of whom have been “running the world” for decades, if not for centuries. Certainly they have much more collective experience and intellect in diplomacy than the junior Senator from Arkansas.
No one would have argued that the level of trust on both sides could be any lower than what it was a couple of weeks ago. But as German officials are whispering behind the curtains, it is falling further to lower levels, yet.
At this juncture therefore, the best policy for Iranians would be to assume that political dysfunction and discord in Washington, DC is deep and threatening enough to expect and demand nothing less than ratification of any agreement by the United Nations Security Council as a sign of good faith and certitude in delivering the promises of any agreement. That is, they would try to bind the US to the UNSC the same way we bounded Iranians to the back-breaking UNSC imposed sanctions. This is the disservice and the legacy that the letter and the Israeli PM speech to the joint session of Congress have fashioned for us.
Hamid Zangeneh is Professor Economics at Widener University, Chester, Pennsylvania. He has written many articles both in English and Persian. He is a frequent guest on the Voice of America Persian programs and its sister radio Farda discussing Iranian economic and political issues.